ไอคิโด

ไอคิโดเป็นศิลปะการป้องกันตัวของญี่ปุ่นที่รวมเอาเทคนิคต่าง ๆ สำหรับมวยปล้ำมือเปล่าการใช้อาวุธและจัดการกับศัตรูติดอาวุธและยังมีจิตวิญญาณ
ส่วนประกอบ. ไอคิโดเป็นที่รู้จักกันดีในเรื่องของการบิดตัวและเทคนิคการตรึง (kansetsu-waza) และการแทงและการโจมตีที่น่าทึ่ง (atemi-waza) นักเรียนขั้นสูงเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านเทคนิคในการทำลายคู่ต่อสู้ปรับสมดุลหรือปัดแรงผลักดันหรือเข้าใจเทคนิคไอคิโดสามารถฆ่าหรือทำร้ายได้ แต่โดยพื้นฐานแล้วจุดประสงค์ของพวกเขาคือการยึดและควบคุมคู่ต่อสู้หลักการทั้งหมดของนักดาบ (สบตาระยะที่เหมาะสมเวลาและวิธีการตัด) รวมอยู่ในไอคิโดการเคลื่อนไหว มีโรงเรียนไอคิโดหลายแห่งและวิธีการฝึกอบรมและคำสอนทางจิตวิญญาณแตกต่างกันไป โรงเรียนไปโรงเรียนไอคิโดเป็นกีฬาที่มีการแข่งขันสูง แต่มีการโต้เถียงกัน ยังคงอยู่ในคำถามที่ว่าความขัดแย้งนี้ โดยมีต้นกำเนิดมาจากการปฏิบัติอย่างสันโดษ

ประวัติศาสตร์
Aiki ซึ่งเป็นแนวคิดหลักของไอคิโดสามารถโยงไปถึงการต่อสู้ได้ วรรณกรรมศิลปะในยุคเอโดะ ใน Toka Mondo (Candlelight Discussion) ปรมาจารย์ของ Kito-ryu Jujutsu เขียนในปี 1764 ว่า aiki หมายถึงนักสู้สองคนมาหยุดนิ่งในการแข่งขันศิลปะการต่อสู้เมื่อพวกเขามีสมาธิ ความสนใจที่มีต่อการหายใจของกันและกัน มากมาย ผู้เขียนคนอื่น ๆ ในปี 1800 ได้ให้คำจำกัดความที่คล้ายคลึงกัน ใน 1982 เล่ม Budo-hiketsu Aiki no Jutsu (Secret Keys to Martial Arts Techniques) ได้ให้คำจำกัดความใหม่ ของคำศัพท์: aiki เป็นเป้าหมายสูงสุดในการศึกษา ศิลปะการต่อสู้และอาจทำได้โดยการ“ ก้าวไป นำหน้าศัตรู”

ข้อกำหนดเบื้องต้นสำหรับการสงวนสิทธิ์ดังกล่าว การเคลื่อนไหวคือการอ่านความคิดของศัตรูและใช้การต่อสู้ร้องไห้ น่าเสียดายที่ไม่มีรายละเอียดเกี่ยวกับแบบฝึกหัดเฉพาะได้รับการบันทึก ไอคิโด ได้รับการโปรโมตทั่วญี่ปุ่นโดย โมริเฮอิ อุเอชิบะ (พ.ศ. 2426-2512) นักเรียนที่เชี่ยวชาญด้านการต่อสู้หลายแขนงศิลปะ. เขาได้รับเทคนิคสำคัญของไอคิโดมาจากสไตล์ Daito-ryu Jujutsu ซึ่งเขาได้เรียนรู้จาก Sokaku Takeda (1860–1943) ใน Shirataki ฮอกไกโด ระหว่างปีพ. ศ. 2458 ถึง พ.ศ. 2462 ไอคิโดกลายเป็นคำที่เป็นทางการ

เมื่อได้รับการอนุมัติในการประชุมของ Dai-Nippon Butoku-Kai สมาคมศิลปะการต่อสู้ทั้งหมดในญี่ปุ่น. อุเอชิบะและลูกศิษย์ที่มีพรสวรรค์ของเขาต้องรับผิดชอบ สำหรับตำแหน่งปัจจุบันของไอคิโดในฐานะคนญี่ปุ่นยอดนิยม ศิลปะการต่อสู้. อุเอชิบะและผู้ติดตามตัดสินใจเช่นนั้น ไอคิโดเป็นวิธีที่จะเป็นหนึ่งเดียวกับจักรวาลหรือทำให้กลมกลืนกัน ด้วยการเคลื่อนไหวและจังหวะของธรรมชาติ

กฎและการเล่น
ระบบฝึกซ้อมอันเป็นเอกลักษณ์ของไอคิโดเป็นหนึ่งในคุณสมบัติที่ดึงดูดผู้ติดตามจำนวนมาก การฝึกอบรมจะทำ ส่วนใหญ่เป็นการฝึกกะตะกะตะเป็นพิธีการ ชุดการเคลื่อนไหวที่เลียนแบบดาบและหอก และแรงผลักดัน ฝึกฝนอย่างเป็นทางการที่คล้าย ท่ารำกะตะมีการหยุด 20 ถึง 30 ครั้ง การหมุนการตัดและการเคลื่อนไหวแบบกระตุก ผู้เข้าร่วม ทำซ้ำการเคลื่อนไหวเหล่านี้หลาย ๆ ครั้งเพื่อปรับแต่ง เทคนิคและการประสานงาน สองประเด็นที่ทำให้การฝึกไอคิโดซับซ้อนขึ้น เป็นหนึ่งเดียว ตามเนื้อผ้าของคนญี่ปุ่นนั้น มีแนวโน้มที่จะชอบโรงเรียนที่มีเกียรติและอำนาจมาก แต่เมื่อเร็ว ๆ นี้ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของการเปลี่ยนแปลงทั่วไปสู่การยอมรับ คุณค่าที่แตกต่างกันโดยผู้คนในส่วนอื่น ๆ ของโลกคนหนุ่มสาวเข้าเรียนในโรงเรียนไอคิโด เพราะดำเนินการโดยครูที่มีพรสวรรค์อย่างแท้จริงด้วย บุคลิกภาพที่น่ารักมากกว่าที่จะมีขนาดใหญ่และตามเนื้อผ้า โรงเรียนที่ให้เครดิต

ประเด็นที่สองคือนโยบายที่เข้มงวดในการห้ามการแข่งขันบังคับโดยโรงเรียนไอคิโดบางแห่งตอนนี้ มีนักเรียนจำนวนมากขึ้นแสดงความสนใจในการแข่งขันไอคิโดมันจะยากขึ้นเรื่อย ๆ สำหรับแบบดั้งเดิม โรงเรียนเพื่อพิสูจน์ข้อห้ามนี้ ไอคิโดในการแข่งขัน มีด้าน “ลบ” ที่ผู้เข้าแข่งขันมี แนวโน้มที่จะให้ความสำคัญกับการชนะ แต่เด็กฝึกหัด ยังมีโอกาสที่ยอดเยี่ยมในการพัฒนาอย่างไม่ท้อถอย ความกล้าหาญทัศนคติที่ตึงเครียดและจริงจังและปฏิบัติได้จริง ทักษะการป้องกันตัว

ไอคิโดวันนี้
ไอคิโด แต่เดิมหมายถึง“ ศิลปะการต่อสู้แห่งความสามัคคีและการรวมกัน” กำลังประสบกับความสับสนอลหม่านในขณะที่ความนิยมเพิ่มขึ้นพร้อม ๆ กันไม่มีวิธีการที่มีวัตถุประสงค์ในการวัดผลนักเรียนทักษะและความแข็งแกร่งส่งผลให้เกิดปรากฎการณ์การเติบโตของรูปแบบและโรงเรียนที่แตกต่างกันซึ่งแต่ละแห่งมีปรัชญาและวิธีการฝึกอบรมที่แตกต่างกัน การสื่อสารผิดพลาดและความไม่ไว้วางใจมากมายในหมู่สมาชิกขององค์กรต่างๆ

Aiki-kai
Aiki-kai สมาคมที่ก่อตั้งโดย Morihei Ueshiba ได้รับการส่งเสริมในระดับสากลตั้งแต่สงครามโลกครั้งที่สอง และได้รับการกล่าวขานว่าเป็นโรงเรียนสอนไอคิโดที่ยิ่งใหญ่ที่สุด
จำนวนผู้ติดตาม คิสโชมารุลูกชายของอุเอชิบะ (พ.ศ. 2464–) สืบทอดรากฐานของบิดาของเขาและได้รับคำสั่งให้นักเรียนของเขาฝึกไอคิโดเพื่อตัวเองเท่านั้น วินัยและการแสวงหาความจริง นโยบายสงบนี้อยู่ในขณะนี้ ได้รับการยอมรับอย่างกว้างขวาง แต่ส่วนใหญ่ของ Morihei Ueshiba สาวกที่มีชื่อเสียงไม่เห็นด้วยกับ Kisshomaru และ ออกจากโรงเรียนเพื่อก่อตั้งโรงเรียนของตนเอง ได้แก่ :

JAA (สมาคมไอคิโดแห่งญี่ปุ่น) Kenji Tomiki (1900–1979) ก่อตั้ง JAA ในปีพ. ศ. 2517 และสร้างระบบ Randori (การจับคู่การฝึกอบรม) ของ ไอคิโด ข้อเสนอใหม่ของเขาทำให้เกิดความขัดแย้งอย่างรุนแรง ความคิดเห็นเกี่ยวกับไอคิโดว่าควรจะเป็นอย่างไร ยอชินคัน Gozo Shioda (1915–1994) ก่อตั้งโรงเรียนของตัวเองในปีพ. ศ โตเกียวกับการสำรองข้อมูลของธุรกิจโดยเน้นย้ำ ความเชี่ยวชาญในเทคนิคพื้นฐาน เขามีส่วนร่วมอย่างมาก การส่งเสริมไอคิโดหลังสงครามโลกครั้งที่สอง

Ki no Kenkyu-kai (คิโซไซตี้) Koichi Tohei (1920–) ก่อตั้ง Ki Society และจากไป Aiki Kai ในปี 1974 เขาอธิบายว่าไอคิโดเป็นหนทางสู่จำลองมนุษย์ให้เป็น “Ki” ของจักรวาล Yoseikan Minoru Mochizuki (1907–) สร้าง Yoseikan ในชิซุโอกะซึ่งเขาได้พัฒนาระบบที่เป็นเอกลักษณ์ สำหรับการฝึกศิลปะการต่อสู้แบบบูรณาการ

เทคนิคยูโดและคาราเต้
ความนิยมในระดับสากลที่เพิ่มขึ้นของไอคิโดคือ เป็นผลมาจาก Aiki-kai และกิจกรรมของโรงเรียนสอนไอคิโดอื่น ๆ นอกประเทศญี่ปุ่น ไอคิโดได้รับการแนะนำให้รู้จักกับ ประเทศสหรัฐอเมริกาโดย Kenji Tomiki ในปีพ. ศ. 2495 เมื่อเขาเดินทางผ่าน 15 รัฐพร้อมทีมผู้สอนยูโด อ้างอิงจากนิตยสารไอคิโด Aiki Journal ระบุว่าไอคิโดมี จำนวนผู้ติดตามมากที่สุดในฝรั่งเศสสหรัฐอเมริกาญี่ปุ่นเยอรมนีและอังกฤษตามลำดับ เป็นที่นั่นเป็นที่สนใจทั่วไปชาวตะวันตกนิยมเล่นไอคิโด เพราะการฝึกกะตะนั้นเหมาะสำหรับผู้สูงอายุหรือเด็กฝึกหัดชายที่เรียนไอคิโดเพื่อสมรรถภาพทางกายหรือการป้องกันตัวเอง. อีกอย่างฝรั่งก็ดูไอคิโดประเภทนี้ เป็นวิธีการทำสมาธิแบบเซนหรือวิธีการทำความเข้าใจ ไปสู่เวทย์มนต์และปรัชญาตะวันออก การห้ามการแข่งขันไอคิโดแบบดั้งเดิม ทำให้ไอคิโดเป็นงานโอลิมปิกแม้ว่าจะเพิ่มขึ้น จำนวนกลุ่มกำลังดำเนินการเพื่อจัดระเบียบระหว่างประเทศ การแข่งขัน tional ในเวลาเดียวกันทั้ง ส่วนประกอบทางกายภาพและทางกายภาพของไอคิโดดึงดูดฝรั่ง. กีฬาที่แบ่งออกในตัวเองมีแนวโน้มที่จะเชื่อมช่องว่างระหว่างตะวันออกและตะวันตกต่อไป