แอโรบิค Aerobics

แอโรบิค Aerobics
แอโรบิกเป็นระบบการออกกำลังกายที่ออกแบบมาเพื่อส่งเสริมการจัดหาและการใช้ออกซิเจนในร่างกายเหล่านี้ รวมถึงการขี่จักรยานการวิ่งการเต้นรำการพายเรือการเล่นสเก็ต และการเดิน (คำว่า “แอโรบิค” หมายถึง “ด้วยออกซิเจน” หรือ“ การใช้ชีวิตและการทำงานกับออกซิเจน”) ต้นกำเนิดของระบบกินเข้าไปและยังคงเป็นกิจกรรมออกกำลังกายเป็นหลัก แต่มียังพัฒนาไปสู่การแข่งขันกีฬาที่เข้มข้น: “สองนาทีที่ยากที่สุดในกีฬา” การออกกำลังกายแบบแอโรบิคในทำให้สมรรถภาพของหัวใจลดลงซึ่งเป็นความสามารถของหัวใจสูบฉีดเลือดและส่งออกซิเจนไปทั่วร่างกาย ผลลัพธ์ที่ได้คือความอดทนพลังงานและน้ำหนักที่เพิ่มขึ้นรถเข็นและความสามารถในการจัดการความเครียดและเลือดลดลง ความดันโรคหัวใจและระดับคอเลสเตอรอล

ประวัติศาสตร์
คำว่า “แอโรบิก” ค่อนข้างใหม่สำหรับกีฬาและอื่น ๆ  ในปีพ. ศ. 2511 ดร. เคนเน็ ธ คูเปอร์นักกายภาพบำบัดของกองทัพอากาศสหรัฐฯ ตีพิมพ์หนังสือแอโรบิกจากการวิจัยของเขาเกี่ยวกับโรคหลอดเลือดหัวใจ Cooper พัฒนาของเขา โปรแกรมการออกกำลังกาย เป็นยาป้องกันเพื่อพิสูจน์สุขภาพและความฟิต แอโรบิคพัฒนา สำหรับการออกกำลังกาย หนังสือระบุปริมาณชนิดและความถี่ของการออกกำลังกายที่ต้องการ หนังสือของ Cooper ได้รับการแปลเป็นภาษาต่างๆมากมายซึ่งสะท้อนให้เห็นถึงเชื่อว่าการเต้นแอโรบิคการออกกำลังกายและยาป้องกัน เป็นสากล สภาการทหารระหว่างประเทศ Sports นำโปรแกรมแอโรบิคของ Cooper มาใช้สำหรับพยายามให้สวีเดนออสเตรียฟินแลนด์เกาหลีและบราซิลเป็น เช่นเดียวกับสหรัฐอเมริกา โปรแกรมแอโรบิคแพร่กระจายต่อประชากรพลเรือนทั่วโลก ในบราซิลนักวิ่งถามว่า “ วันนี้คุณทำ Cooper ของคุณแล้วหรือยัง” เมื่อพวกเขาต้องการ รู้ว่าคุณเคยวิ่งหรือวิ่งจ็อกกิ้ง

ปีเดียวกับที่คูเปอร์เผยแพร่แอโรบิกจูดี้ Sheppard Missett เริ่มโปรแกรมการออกกำลังกายแบบแอโรบิค เรียกว่า“ Jazzercise” ซึ่งเป็นกลุ่มที่มีการออกแบบท่าเต้นสูงercises ตั้งค่าเป็นเพลง โปรแกรมรวมกล้ามเนื้อ ทำงานเป็นกลุ่มกับเทรนด์การเต้นใหม่ ๆ ในปี 1969 แจ็คกี้ ซอเรนสันเริ่ม“ แอโรบิคแดนซ์” ซึ่งเป็นท่าเต้นชุดรูปแบบการเต้นที่เป็นกราฟที่กำหนดให้เป็นเพลงที่ตั้งใจจะทำเพิ่มสมรรถภาพหัวใจและหลอดเลือด ในช่วงต้นทศวรรษ 1970 มีการใช้โอบิกการเต้นแอโรบิกและการออกกำลังกายด้วยการเต้นอย่างมากเพื่ออธิบายถึงการรวมกันของการออกกำลังกายและการเคลื่อนไหวของการเต้นรำที่ตั้งค่าเป็นเพลง อนุภาคแรกเริ่มมากที่สุดกางเกงเป็นผู้หญิง

ในช่วงปลายทศวรรษ 1970 ชื่อ “การเต้นแอโรบิค” คือ ย่อมาจาก “แอโรบิค” เพื่อดึงดูดผู้ชายมากขึ้น มีการเสนอชั้นเรียนตามกาลเวลาและแอโรบิกกำลังบูม ลดระดับลงในไม่ช้าก็จะกลายเป็นสากล คลาสแอโรบิค จัดขึ้นในคริสตจักรศูนย์ชุมชนโรงเรียนและสโมสรสุขภาพ Jane Fonda และ Richard Simmons มีส่วนทำให้แอโรบิคเติบโตอย่างมาก เราผู้สอนเริ่มฝึกอบรมอาจารย์ใหม่ในอื่น ๆ ประเทศ ในสหรัฐอเมริกาในปี พ.ศ. 2521 ประมาณ 6 ผู้คนนับล้านเข้าร่วมแอโรบิคเพิ่มขึ้นเป็น 19 คนล้านในปี 1982 และ 22 ล้านในปี 1987 สี่สิบห้าต่อร้อยละของผู้เข้าร่วมแอโรบิคเป็นผู้หญิงอายุ 30–50 คนที่ใช้แอโรบิคเป็นรูปแบบการออกกำลังกายเพียงอย่างเดียว ผู้เข้าร่วมสิบเปอร์เซ็นต์เป็นผู้สอน วันนี้ผู้คนมากกว่า 25 ล้านคนเข้าร่วมในการเต้นแอโรบิคอุตสาหกรรมและแทบทุกชุมชนเสนอคลาสชั้นเรียนเต้นแอโรบิคถ่ายทอดสดวิดีโอแอโรบิกเป็นประจำและพร้อมใช้งาน การสนับสนุนทางสังคมและการสนับสนุนการออกกำลังกายของกลุ่ม สถานการณ์ยังช่วยอธิบายถึงความนิยม

องค์กรการฝึกอบรมและการศึกษาเกิดขึ้น ชี้นำอุตสาหกรรมที่เติบโตอย่างรวดเร็วนี้พัฒนาความปลอดภัยและมีประสิทธิภาพโปรแกรมที่น่าสนใจและส่งเสริมการเต้นแอโรบิคในระดับสากลพันธมิตร. ในสหรัฐอเมริกา International Dance Exercise Association (IDEA) และแอโรบิคและฟิตเนส Association of America (AFAA) พัฒนาเป็นสองแห่งที่ใหญ่ที่สุดในโลก ในปี 1990 IDEA มีมากกว่า 23,000 คน สมาชิกผู้สอนในกว่า 70 ประเทศ

กฎและการเล่น
แผนการออกกำลังกายดั้งเดิมของ Cooper มีความหลากหลายในทั้งสองอย่าง เนื้อหาและรูปแบบในขณะที่ยังคงรักษาจุดประสงค์เดิมไว้ ในฐานะกิจกรรมออกกำลังกายการเต้นแอโรบิคที่ออกแบบมาอย่างดีคลาสประกอบด้วยห้าส่วน: การอุ่นเครื่องหรือก่อนยืด (10 นาที) ส่วนแอโรบิค (20–45 นาที), ทำให้เย็นลง (5-10 นาที), เพิ่มกำลัง (10–20 นาที) และช่วงสุดท้าย (5-10 นาที). การเคลื่อนไหวตามจังหวะยังช่วยในการพัฒนาความสมดุลและการประสานงาน กิจกรรมแอโรบิคเริ่มขึ้นเมื่อ“ แรงกระแทกสูง” โดยให้เท้าทั้งสองข้างอยู่เหนือพื้นเมื่อใดก็ตามเวลาที่โดดเด่นด้วยการวิ่งหรือจ็อกกิ้งในสถานที่แจ็คกระโดดและการกระโดดหรือกระโดดขนาดเล็ก ที่วางไว้นี้ความเครียดอย่างมากในข้อต่อและอนุภาคจำนวนมากกางเกงพัฒนาอาการบาดเจ็บที่เกี่ยวข้องกับแรงกระแทก ดังนั้น “ต่ำแอโรบิกได้รับการพัฒนาโดยใช้เท้าข้างเดียวอยู่เสมอพื้น; กิจวัตรมีลักษณะเฉพาะด้วยการเดินขบวนในสถานที่และเดินทางจากด้านหนึ่งของห้องไปยังอื่น ๆ ถัดมาเป็นแอโรบิกที่มีผลกระทบผันแปรซึ่งรวมความรุนแรงของการเคลื่อนไหวที่มีผลกระทบสูงเข้ากับความปลอดภัยของผลกระทบที่หลากหลาย อากาศประเภทอื่น ๆ ได้แก่ แอโรบิคในน้ำการแกะสลักความแข็งแรง การปรับสภาพกีฬาและวงจรหรือช่วงเวลาชั้นเรียน สเต็ปแอโรบิคพัฒนาโดย Gin Miller อุตสาหกรรมแอโรบิกโดยพายุ ลักษณะนี้เกี่ยวข้องกับก้าวขึ้นและลงจากชานชาลา 15 ถึง 30 ไทม์เมอร์ (6 ถึง 12 นิ้ว) สูงขณะดำเนินการการผสมขั้นตอนที่แตกต่างกัน

การแข่งขัน
แอโรบิกกลายเป็นกีฬาที่มีการแข่งขันในปีพ. ศ. 2526 เมื่อ Karen และ Howard Schwartz สร้าง National  โอบิกแชมเปี้ยนชิพ (NAC) วันนี้รูปแบบและกฎเป็นมาตรฐานสากลสำหรับการแข่งขันแอโรบิค ในปี 1989 Howard Schwartz ได้ก่อตั้ง International Competitive Aerobics Federation (ICAF) ซึ่งเป็นมาเป็นผู้ควบคุมกีฬาและดำเนินการต่อไป พัฒนาแนวทางใหม่ การเติบโตของกีฬาใหม่มี น่าประทับใจ แชมเปียนแอโรบิคระดับโลกแห่งแรก onship จัดขึ้นในปี 1990 โดยมีตัวแทน 16 ประเทศ มีตัวแทนสามสิบห้าประเทศในปี 1994 World Aerobic Championships ได้รับการถ่ายทอดไปยังมากกว่า 150 ประเทศในแต่ละปีตั้งแต่ปี 1995

แอโรบิกชิงแชมป์ถูกเรียกว่า “ยากประมาณสองนาทีในการเล่นกีฬา” เป็นการแสดงที่เข้มงวดของทั้งท่าบังคับและท่าเต้นฟรีสไตล์ตามกฎเฉพาะในกิจวัตรสองนาทีตั้งค่าเป็นเพลง การแสดงนำเสนออย่างมากความแข็งแรงความยืดหยุ่นและความอดทนตลอดจนความคิดสร้างสรรค์ และเต้นรำ การแข่งขันแปดประเภท ได้แก่ : บุคคลสามเณร, บุคคลธรรมดา, สตรีสามเณร, Masters Division M (35 ปีขึ้นไป) ประเภทบุคคลชาย, Masters บุคคลหญิงดิวิชั่น M, อินดีชายระดับสูง, Individual, Advanced Women’s Individual, Advanced Mixed คู่ (ชาย / หญิงรวมกัน) และทีมขั้นสูง (จากสามชุดเพศใดก็ได้)

ความแปลกใหม่ของการเต้นแอโรบิคได้ผ่านไปแล้วและเนื้อหาความนิยมพุ่งสูงสุด อย่างไรก็ตามเป็นกิจกรรมหลายคนพบวิธีปฏิบัติเพื่อให้ได้มาซึ่งความพอดี ดูเหมือนว่าแอโรบิกน่าจะยังคงรักษาช่องไว้ในโลกแห่งกีฬา